Powagę schowaj do kieszeni starego ubrania, zrzuć zniszczone szmatki dotychczasowości, abyś nagim się stał i zaśmiej się, szczerze, szeroko, z głupoty swej i niewiedzy, dzieciństwa świadomości, gdyś myślał, żeś rozumy pozjadał i miłość poznał.
Śmiej się z naiwności, pazerności, lęków, małego, okutego w zbroję oddzielenia.
Śmiech zdrowie czyni, wibracje podności.
Nagi, otwarty, prawdziwy, dalej w taniec nowego życia.
Ale…jeśli powagę dalej chcesz chołubić, bać się, cierpieć, zmagać, tęskić, płakać, rozpaczać – też możesz.
Dowolność świata tego boskość jego czyni.
Rób co zechesz tylko…..to prawo i przywilej Twój.
Zabawa trwa. W co zechcesz się bawić?
Don Kichotem, Robespierem, tchórzem, bohaterem, poetą, pisarzem, mistykiem, błaznem dworskim, pijakiem, czym zechesz być możesz, taki ten świat jest niezwykły, że role wszelakie dozwolone są.
BAW SIĘ BOSKOŚCI pamiętając, kto bawi się na scenie życia….
