Wieczność na Ziemię zeszła
stopami ludzkimi
zanurzyła się w piasku pustyni
i w glebie miękkiej, soczystej
skrzydła złożyła swoje
i trudno było jej dostrzec je
a później
rozkwitła niepamięcią
swej doskonałości
i szła
jak Kain
w grzechu pozornym
który
niczym garb
pierworodny
ze zdrajców raju
rodziców ludzkości
adama i ewy
na wieki nieść miała
wieczność jest jej na imię
a obraz jej w światłości
i doskonałość ma za oblicze
prawda wyłania się
opada kurtyna
czas zakończyć przedstawienie
wieczność skrzydła
na powrót rozpościera
strzepuje kurz przeszłości
w sobie zapisana wiedza dualności
potegą jest zrozumienia
mądrość przenika
wznosi
w niebiańskie już pokoje
unosi się
stopy lekkie
jak puch ptasi
łagodność anielska
teraz
wolnością staje się to
co w niewoli nigdy nie było
wznosi się, choć
nie upadło nigdy
rozświetla, choć
blasku nigdy utracić nie mogło
miłość
odnalazła siebie
wiecznością.
