– Kto szuka wroga, wciąż ze sobą zaczepki szuka. Wiadomy jest tego skutek – brak zjednoczenia i ciszy.
Gdy zaprzestaniesz poszukiwań wrogów, przeciwników, złych i winnych – cóż Ci pozostanie? Cóż poczniesz ze sobą? Czym czas wypełnisz? – zapytał mistrz nowego ucznia, który nadal w dualności świata był.
Poruszyła ucznia wypowiedź mistrza, przeraził się nawet, gdyż zrozumiał .
-.Czym wypełnię czas? – powótrzył prawie szeptem.
Zatrwożył się, gdyż poczuł całym sobą, że to w czym był, miało zapełnić pustkę jego wnętrza. Wrzucał do swego wnętrza nieustanne poszukiwania wrogów i winnych, jak kamienie do studni, aby ukryć jej pustą przestrzeń.
Było mu bardzo źle, więc zgłosił się po pomoc do starego mistrza i teraz …pojął.
– Świat nie jest przepełniony złem, lecz ludźmi, którzy próbują zapełnić swoją pustkę tym, co widzą wokół…a widzą podziały i zło, grzech i winnych………. – powiedział do mistrza. – Już wiem, nie muszę porzucać świata, a chciałem to przecież uczynić, mam porzucić tylko odczucie wewnętrznej pustki, którą chciałem wypełnić. – Jak mam to uczynić mistrzu?
Uśmiechnął się łagodny, chichy mistrz i rzekł:
-To ja, serce Twoje, włóż mnie do swego wnętrza w całości, wypełnij je mną, we mnie i Ty i wszystko co jest. Poczujesz wówczas, że pustka nie istnieje.
– Jak ma to uczynić, jak tego dokonać?
– Kochaj, uwielbiaj, miłuj mnie nieustannie…..na chwilkę zatrzymał się mistrz i dodał ….- I nie o mnie tu chodzi, lecz o to co zrobisz, bo gdy zaczniesz miłować……otworzysz bramy nieba, a wówczas nie będziesz już chciał robić nic innego.
Kto niebo pozna, niczego wiecej już nie pragnie.
Uśmiechnął się mistrz, gdyż wiedział, że nowicjusz nie jest już nowym uczniem, lecz panem swego serca.
I ukochał go, utulił, tak skonczył się stary świat rozdzielenia..
