– Chcesz już iść, przecież nie zaczęłaś jeszcze żyć.
Jakież było moje zdziwienie.
– Jak to, przecież poznałam tajemnicę życia, po to tu przyszłam, zrozumieć życie.
Duch zaśmiał się.
– To tylko półmetek…..
Zrozumiałam. OK, idę dalej.
Pewnego dnia usłyszałam, że dostanę kod liczbowy, który poprowadzi mnie w dalszą drogę. To jakby otworzenie korytarza w danym zakresie wibracji.
Duch wiedział czego potrzebowałam, sama też jasno wyrażałam swoje myśli, plany.
Kod zaczynał się 6666 -ojej i zaczęło się dziać….
Te 400 szt. weków, które zrobiłam tego lata nie są przypadkowe.
Dom, rodzina, jednoczenie, upiększanie, coraz głębsze zrozumienie istoty kobiecości, celu rodziny – rodzice, dzieci, praca z ciałem.
Zrozumienie rozbudowuje się coraz głębiej jednocześnie mobilizuje do świadomego tworzenia.
Aż dziw,… dziw za dziwem….
Nie mogę się nazachwycać życiem.
Kiedyś lubiłam poznawać różne tajemnice – starożytność, ukryte artefakty, stare pismo, Egipt, dawne cywilizacje, kosmos, ale i zawikłane sprawy……
Dziś „kod da Vinci” wydaje się dziecinadą w porównaniu z prawdziwym kodem życia……
To niezwykłe, po prostu mistrzostwo. Stworzyć tajemnicę, ukryć ją w widzialności świata i nic nie rzec, ……Mówić ustami Nauczycieli, jednak słowami, które niewiele znaczą, gdyż sens ukryty jest między wierszami…..Stworzyć oddzielne ciała, które są jednym istnieniem, oczy, które widzą tylko fragment i uszy, właściwie głuche. Uczynić człowieka pozornym panem życia, choć górującym nad innymi formami. Powołać dzieci, niby małe istoty, które zawierają w sobie dorosłe dusze, połączyć ludzi w akcie miłości, który z miłością ma niewiele wspólnego, dać zewnętrzny pozór władzy, piękna, mądrości, choć wewnątrz małość, słabość, brzydota, ale jeszcze głębiej światłość nad światłością.
Przednia zabawa…….w której, kto sprytniejszy poszukiwacz, odnajdzie schowanego. Niczym zabawa w chowanego….
Mój zachwyt nie ma końca.
Pilnować tylko myśli trzeba, gdyż stwarzanie dzieje się szybko.
