1.Czy wiesz, gdzie Bóg mieszka wędrowcze miły, czy znasz oblicze Jego? W poznaniu siebie trwałeś, lecz siebie nie poznawałeś, udając tylko błagalną modlitwę – znaleźć wciąż coś się starałeś.
Czy Boga poznałeś? Tak, różne Jego oblicza, prawda wokół się mieści, lecz miły wędrowcze, czy wiesz gdzie dom Boga się mieści?
Minęły czasu eony, żyć tak wiele jest w Tobie, lecz pytam – Bóg żeś, czy człowiek?
Idziesz drogą swej samotności, wciąż szukając Wielkiego, a przecież On w Tobie jest i tam Dom jest Jego. Radość niech będzie w Tobie, to kres już wędrowania, nie trzeba już nic szukać, dość już jest poznawania. Odrzuć, więc smutek z twarzy, serce rozpromień swoje, boś jest już bogo-człowiek, a JAM JEST serce Twoje.
Dość już, odpocznij miły, porzuć wszelkie starania, rozpoznaj w sobie Boga, to kres jest poznawania.
Uwielbij życie swoje, naznacz je znakiem Istności, ja Bóg Twój, ja bogo – człowiek, a tyś mną w całej wieczności.
2.Zrozumieć życie, zrozumieć siebie, nic to nie znaczy, jeśli człowiek w sobie boskości odnaleźć nie zdoła, gdyż to ona prowadzić Cię będzie w całej drodze Twego doskonalenia.
3.Światłość skrzydła rozwija już, zakończenia czas bliski, czy pozwolisz, więc sobie na blask serca swego, gdzie już nic nie będzie – nieznanego? Niech w umyśle i sercu blask świętości
się tworzy, aby to, co nadejdzie, miało blask przestworzy. Zła nigdy nie było, światłość jest jedyna, kiedy w to uwierzysz, zniknie praprzyczyna.
4.Kto odkrył Ducha swego, idzie drogą swą pewnie, widząc cel, czując przeznaczenie, nie ogląda się za siebie, Mistrzów nie szuka, światłością się staje, radość z drogi czuje i żyje, po prostu żyje, w ciągłym rytmie wszechświata tworząc istnienie we wdechu i wydechu Boga.
5.Zbliża się piękno świata nowego, w radości powstaje NOWE, z wielu odmętów, świata zamętów, powstaje NOWY CZŁOWIEK. Nic już na drodze jego nie stanie, powstało przecież NOWE, nie cofnie się już czas w starodawną okowę. Powstało piękno niezwyciężone, dalej w tany niebiosa, świat powstał z martwych OTO JEST NOWE, zapraszam w tany niebiosa.. Niech bawi się z nami świat cały, niech moc płynie w nim nowa, wszak święto jest to na świętami, odeszła stara okowa.
6.Powstał człek z kolan, pnie się wciąż w górę, cudownie jest widzieć człowieka, który nie siedzi, na nic nie czeka, lecz zmienia świata bieg. Dumą ogarnia mnie widok taki, gdzie piękno powstaje nowe, gdzie budzi się wszechświat nie byle jaki, wieczności wymierza drogę. Światło miłości i serce moje wypełnia serce człowieka, który już nigdy nie spojrzy za siebie, odrzuci dawnego człeka.
