„Przepiękny, och jakże przepiękny dzień w sercach nastał, gdy zbudził się czar bogini. ?Nastał czas?, możemy go tak nazwać ? bo wolność i piękno jedną przestrzeń tworzą nowego.
Lekkość to błogostan duszy gdy ta uwolniona z prawd starego świata podlegać już nie chce niczemu innemu niż miłowaniu.
Och jakże słodkie są te chwile przebudzenia Serca w Duchu wszechświata gdy nic już znaczenia mieć nie może prócz – JA jako wszechistnienie w jedności ze wszystkim.
Tańczące boginie płyną lekkością swą i powabem zataczają taniec wiecznego życia.
Otwórz swe ramiona, w objęcia weź miłość, aby one zaistnieć mogły we wnętrzu Twym.
Chcesz miłością znów być, otwórz serce, w ramiona swe przyjmij i w serce te, które w lekkości swych stóp odnalazły wieczny taniec miłości.
Tańczące boginie ? to energie te, które choć z ziemi, tworzą jasność poranka wieczności.
One, gdy w sercu zbudzą się tańczą już na zawsze taniec Życia.
Boginie wieczności w serca tajemnicy odnalazły już swój dom, tam życia stworzą prawdę, tam strażniczkami staną się piękna, jasności lekkości.
To prawda nowego czasu miłujące, tańczące boginie, żeńskie energie, które w posiadanie wzięły serce na wieczność. One znają już niezwykłość swą, dostojność i godność poznały, teraz czyż czegoś jeszcze chcą, wszystko już odnalazły.
Lekkością ziemskich stópek, powabem anielskich strof, otoczą ten świat swoim czarem, by tworzyć nowy dom.”
/przekaz/
