Przyszedłeś, każdy z Was na Ziemię tę, aby nauczyć się tworzyć życie, aby nauczyć się pełni odpowiedzialności za siebie, życie, istnienie. Nie jest to łatwe, tak, bo każdy z Was w okowach był tysięcy lat swego zapomnienia ? wolnej woli. Ona była zawsze, lecz kto z Was wiedział, pamiętać o tym zachował? Nikt, to była tajemnica życia. Abyś mógł poznać ją, musiałeś najpierw zbudzić się świadomie ze swej niemocy i nic- niewartości, następnym etapem dopiero jest śmierć, lecz nie o śmierć ciała chodzi a o śmierć, unicestwienie skorupy niewiedzy, naleciałości tysięcy pomruków nieistnienia.
O jakże ciężko jest ze snu się tego zbudzić wie tylko ten, kto oprzytomniał, kto zdarł z oczu swych i uszu zasłonę ciemności.
Jak w śpiączce idziecie poznając życie, każdy aspekt jego, a ono cóż, daje Wam możliwości. Tak wiele ich było, tysiące lat o tym świadczą i cywilizacji wiele, lecz człowiek w marności swej świadomości niechętny był i nadal jest przebudzeniu. Dlaczego? Bo choć w cierpieniu ogromnym skrywa swe serce nijak puścić go nie chce. Cierpienie, to przyczynek jest Waszego opóźnienia.
Jakże łatwo zachować tę słabość, zrzucić można na wszystko odpowiedzialność za to, co się w życiu przydarza, winni ludzie, Bóg, przyroda, los. Łatwe to i przyjemne pozostać w narzekaniu i wiecznym biadoleniu, wszyscy winni – Ty nie.
Ból, znasz go, w nim pozostać chcesz, bo wygodnym jest przecież. Od winy uwalnia, od odpowiedzialności odgradza, przecież cierpisz, czyż to nie wystarcza? Tak, to biedny człowiek, bolejący, słaby i mizerny w swej niemocy, przecież to tylko człowiek, prawda? Sarkazm? Nie, to słowa prawdy. Wasze wygodnictwo sięga zenitu, a tu niespodzianka – czas dany Wam dobiega końca. Czas dany na przebudzenie, kończy się.
I nie pomogło Nauczycieli wołanie i nie wzrusza upadek cywilizacji – nic, jak mur z betonu człowiek jest zamknięty w swym wygodnictwie i słabości. Czy prawdziwa jest ona, słabość i małość człowieka -nie.
On utknął w niej, bo to wygodne przecież w nieszczęściu tkwić i swej słabości ulegać, ból hołubić, lenistwo nagradzać – nie mogę, nie wiem, nie rozumiem, to oni winni, to ten świat, to Bóg, widać tak musi być – oj wstrząsa się świat Ducha na niemoc taką, która prawdy nie ma w sobie żadnej.
Niemoc, wygodnictwo – może już czas pozostawić wygodną wymówkę i odważyć się stać człowiekiem prawdziwym, moc swoją odczuć, potęgę odnaleźć i wrócić do korzeni swego Jestestwa.
Dopóki jednak siła serca nie zawoła o przebudzenie, człek upadnie, a jeśli tak, jeśli tego chce, stworzy to w pełni, całkowicie biorąc odpowiedzialność za lenistwo swe i wygodnictwo.
Serce – zawołaj do niego, jeśli życie Ci miłe, a ono odnajdzie już drogę właściwą dla realizacji siebie w życiu. Ty podążaj tylko za nim, za tym, co z czystego jest światła, z czystości i bożego dziewictwa. A jakież to jest dziewictwo? Ufność, otwartość, emanacja, na Duchu oparte, a nie na chciejstwie ego. Tam obdarowywanie jest płynnością swej energii, czystością myśli, otwartością działań. Tam gdzie serce działa prawdziwe – nie ma lęku, obaw, ocen, niepewności, jest pełnia oddania Światłu, ufności, mocy i sile w Was. Tam czystość i klarowność jest emanacji, tam radość jest istnienia dla możliwości poznawania i bycia.
To przepiękne, być w tej energii wolności kryształem – który blaskiem swym opromienia wszystko – spróbuj, doświadcz, przekonaj się. Jak trudno jest uwierzyć w tę prawdę wolności wie każdy kto jeszcze jest w złudzeniu, że lęk jest prawdą istnienia, że niebyt prawdziwą naturą, że życie trud niesie, a nie uwolnienie.
Ja Wam rzeknę tylko tyle -wolność, o którą tak wielu zabiega chcąc zdobyć ten świat, nie z tego świata widzialnego się bierze, to wolność pozorna, którą stracić szybko można, ta, o której opowiem z DUCHA jest wewnętrznego w Was. Dotrzeć tam- do Ducha prawdziwego w sobie, to zadanie dla Was, to wyzwanie, to podróż prawdziwa tysiące lat trwającą, dla wielu nie skończy się jeszcze, lecz dla wielu innych -tak.
Ojej, rzekłby DUCH, a ja tak bardzo już tej wolności chcę, chcę pokazać całą swą majestatyczną moc i piękno, siłę i radość realizacji. I budzi Duch ten i puka i drzwiami trzaska, a tu nic tylko cisza, a właściwe chaos wielki wynikający z pędzącego umysłu człowieka w małości swej cielesności zamkniętego.
Raduj się Ty, który zbudzić się zechciałeś, bo jeśli pukanie usłyszałeś i drzwi na oścież otwarte teraz łatwiej już będzie radości upust dać i władzę Duchowi przekazać.
Tak, to miałem Wam do powiedzenia.
A teraz czas na pobudkę prawdziwą. Kiedy zagrzmię, głos mój usłyszeć musicie i nie ma siły, aby on nie dotarł do każdego, kto zechce książkę tę w dłoń wziąć, więc zaczynajmy. Ja Metatron siła przekonywania, siła tworzenia, moc stwórcza w każdym z Was, bo boscy jesteście jak i ja, teraz rozpocznę tę treść, która serce i umysł w mądrości połączy u każdego z Was, Boga w człowieczej zaspanego naturze. Tak, więc zaczynajmy.
